Józef Antończyk (ur. 6 stycznia 1902 w Tarnobrzegu/ Dzikowie, zm. 15 lutego 1970 w Tarnobrzegu) – syn Antoniego i Anny z domu Mortka, polski fotograf, mistrz fotografii. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Żonaty z Emilią z domu Barczak (1907–1999). Miał córkę Alicję (1931–1964) zamężną – Eugeniusz Bożek.
Józef Antończyk ukończył Zawodową Szkołę Dokształcającą w Tarnobrzegu. Związany z tarnobrzeskim środowiskiem fotograficznym – mieszkał w Tarnobrzegu. W 1930 uzyskał kartę rzemieślniczą i otworzył pierwszy w przedwojennym Tarnobrzegu – własny zakład fotograficzny, w drewnianym atelier przy ulicy Pocztowej 1. W 1938 roku zdał egzamin w Lwowskiej Izbie Rzemieślniczej i otrzymał Dyplom Mistrza Fotografii. Zajmował się również działalnością społeczną, był radnym Rady Miasta Tarnobrzega oraz działaczem Związku Rzemieślników Katolickich.
W czasie okupacji zakład Józefa Antończyka był punktem kontaktowym dla tworzącej się w mieście konspiracji (m.in. dla Władysława Jasińskiego). Zajmował się kolportażem „Odwetu”. Wykonywał fotografie niezbędne dla wyrobienia dokumentów dla osób poszukiwanych i ukrywających się. Przy wykonywaniu zleceń niemieckich żołnierzy, robił dodatkowe odbitki, dzięki czemu udokumentował wiele zbrodni Niemców.
Po wojnie współpracował z podziemiem niepodległościowym. W jego zakładzie ukrywał się Tadeusz Gajda – komendant tarnobrzeskiego obwodu Narodowej Organizacji Wojskowej oraz członkowie jego oddziału. Pod koniec lat 50. XX wieku Józef Antończyk przekazał zakład fotograficzny swojemu zięciowi Eugeniuszowi Bożkowi.
Pochowany został na Cmentarzu Parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Tarnobrzegu.
Odznaczenia
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
.jpg) |
| (drewniane atelier przy ulicy Pocztowej) |